afscheid van Olympic NP
Afstand: 375 km / hotel: Deep Forest Cabins (Barn Owl)
Vanochtend werden we wakker met een heldere blauwe lucht en een beetje mist in de vallei, wat is dat toch genieten en gaan we echt missen. Aan het ontbijt kwamen we er bij toeval achter dat Aaron, de man die ook al 3 nachten in de Misty Valley Inn sliep, in Universal Studios in LA werkt! We hebben meteen afgesproken met hem dat we op de terugweg uit Hawaii naar Universal gaan (waren we al van plan) en krijgen daar een privé toer met een golfkarretje achter de schermen. Hoe cool is dat! En wat een toeval......
Vandaag stond een lange rit op de planning, maar we zijn eerst nog wat prachtige plekken in Olympic NP gaan bekijken. Eerst kwamen we langs Ruby Beach, de ruige Washington Coast.
Dit strand heeft bij eb getijdenpoelen, prachtig met die grote boomstronken er omheen. Helaas zagen we geen wildlife in de poelen, maar ze waren perfect om even een pebble te keilen....
Verder langs de weg was het uitzicht weer fantastisch.... Nee, dit verveelt nooit
Als laatste zijn we naar Quinault gereden, ook een regenwoud waar we een rondje konden rijden langs een meer en rivier. De weg ging over in een grintweg en we zaten hem op een gegeven moment toch wel te knijpen..... de weg ging toch wel in een Loop? Voorlopig kwamen we nergens en werd de weg steeds smaller en reden we door dicht regenwoud. Gelukkig kwam uiteindelijk een brug en een bordje om de weg te wijzen en konden we aan de andere kant van de rivier terugrijden. Daar kwamen we twee watervallen tegen, gewoon aan de kant van de weg
De weg terug richting de doorgaande weg was ook erg mooi: een zwarte weg met gele streep door groen woud.... wat een contrast.
In Aberdeen hebben we boodschappen gedaan en tegen 18:00 uur kwamen we bij onze cabin in Ashford. Een prachtige loft, compleet met keuken en over de hele bovenverdieping van een huis wat niet is bewoond verder. Naast het huis staat een jacuzzi, waar we dus even heerlijk in zijn geweest.... Prachtig in het donker onder een sterrenhemel!!
Morgen gaan we naar Mount Rainier. De eigenaresse waarschuwde ons wel vroeg te gaan, want het is een feestweekend voor de Amerikanen en dan komen ze, zeker met goed weer, massaal naar dit Nationaal Park.
We gaan het zien! Voorlopig zijn we al blij met de weersvooruitzichten......
Meest westelijke punt en wildlife
Afstand: 310 km / hotel: Misty Valley Inn
Vanochtend begon druilerig, maar met een fantastisch ontbijt is dat even totaal niet erg! Wow, wat is dat toch heerlijk.... Met goed gevulde maag gingen we op pad richting het noordwesten. Eerste stop: Sol Duc Valley. De zon begon te schijnen en ineens kwamen ook de dieren tevoorschijn! De eerste die we hebben gespot was zalm wat tegen de rivier in omhoog sprong! Wat gaaf zeg! Even goed timen en lachen voor de foto! Ik zag er wel eentje op de rotsen liggen, die had vast een slechte TomTom.
Verderop kwamen we een groepje herten tegen, die liepen rustig te grazen aan de kant van de weg. Hoezo toeristen gewend.....
Er was een korte trail door Ancient Groves, oerbos dus. En ook hier was het net zo mystiek als in Hoh Rain Forest, prachtig gewoon......
Aan het einde van de weg liep een trail naar de watervallen. Die was wel de moeite waard, zeker omdat de zon de hele tijd al scheen! Vandaag hadden we dus erg veel geluk.
We besloten om de zon achterna te rijden en gingen richting Cape Flattery, naar het schijnt het meest westelijke punt van Amerika. Nu hadden we al het geografische middelpunt en het meest zuidelijke punt al bezocht, dus konden we deze natuurlijk niet overslaan! Het uitzicht alleen al was echt de moeite waard.... Wow....
Het nadeel in dit gebied is, dat je meerdere keren dezelfde weg rijd. Maar met de zon erbij is dat geen straf! Zeker niet als je zo'n schitterende regenboog ziet onderweg! We hadden bijna die pot met goud gevonden!
We besloten om terug te rijden naar Rialto Beach voor de zonsondergang. Onderweg zagen we ineens een roodstaartbuizerd heel dichtbij op een boomstronk, geweldig! Wildlife spotten gaat ineens erg goed, lol.
Op Rialto Beach wachtte ons weer een verrassing.... Liep er ineens achter ons langs, op zn dooie gemakkie, een rivierotter! Wat een grappig beestje zeg, en kennelijk ziet men deze niet vaak. Wat een geluk. kon hem nog net op de foto krijgen.
Genoeg wildlife voor vandaag, even genieten van een prachtige zonsondergang...... Goede afsluiter van de dag!
Oerstranden en regenwoud
Afstand: 175 km / hotel: Misty Valley Inn
Deze ochtend begon met een klopje op de deur... Stond er een tafeltje met twee koppen koffie en een schitterende rode roos voor de deur, om wakker te worden voor het ontbijt. En over dat ontbijt laat ik me maar niet uit......
We zagen de zon tevoorschijn komen en we besloten om eerst naar de standen te gaan. Want om die in de regen te zien is natuurlijk niks. We reden eerst naar Rialto Beach, een schitterend strand vol met pebbles en enorm veel drijfhout, complete boomstammen eigenlijk. Wat een woeste natuur zeg! Voor de kust zagen we rotsen (stacks) uit de zee omhoog komen.
Even verderop, met de auto moesten we iets omrijden, is Beach 1. Ook prachtig en gelegen in een Indianen Reservaat. Daar hebben ze trouwens wel geweldig leuke bushokjes! Hahaha.
Na het middaguur zijn we met goede moed richting Hoh Rain Forest gereden. De zon scheen nog steeds! Maar...... We kwamen onderweg echt in een ouderwetse plensbui terecht, we zagen bijna niets meer! Bij het loketje van de National Park Service moesten we eindelijk ons pasje laten zien bij een iets chagrijnige ranger. Lekker uitnodigend om zo'n iemand in dat hokje te plaatsen! Hoh Rain Forest heeft twee korte hikes en we kozen als eerste voor de Hall of the Mosses. Een schitterende wandeling door een oerbos vol met bomen begroeid met mos. het gaf een hele magische sfeer! Dit is het bos waar de film Twilight is opgenomen, met Bella en de vampier Edward. Het was een heel fotogeniek bos waar ik me echt tegoed heb gedaan aan foto's maken, lol.
We wilden de andere hike ook nog lopen, maar het begon weer te regenen, dus zijn we snel de auto in gegaan en hebben onze broodjes gegeten. Het werd er niet echt droger op, dus zijn we maar terug gereden.
In Hoh Rain Forest valt ongeveer 365 cm regen per jaar, de natste plek In Amerika dus. Nog een wonder dat we de Hall of the Mosses met droog weer en een zonnetje hebben kunnen lopen!
We zijn terug gegaan naar de Misty Valley Inn om nog even van de zon te genieten op ons eigen terrasje. Helaas is ook hier een plaag aan wespen, waarvan er eentje bedacht om mijn shirt gewoon in de vliegen (wat moet ie daar!) Ja hoor, gestoken! Potverdikkie wat doet dat zeer..... Grrrr....
Vanavond zijn we wezen eten in de plaatselijke sportbar. Het was niet geweldig, maar ach..... De bediening was dat aan gaat weer hilarisch! Een dame van tegen de 60, tonnetje rond, strak shirt aan, korte broek aan tot boven de navel opgetrokken en een soort zonneklep op.... Pfffff, wat een vertoning!
We liggen er weer vroeg in. Of het nu nog steeds de jetlag is of gewoon de indrukken van de dag, maar rond 20.00 uur zijn we aan het inkakken! Ach, daar hebben we vakantie voor! Welterusten.........
Mistig en prachtig Olympic
Afstand:260 km / hotel: Misty Valley Inn B&B
Onze dag begon vandaag met langzaam opstarten... We konden pas na 16:30 terecht bij de B&B in Forks, dus deden we het heel rustig aan. Ik had bij de receptie een adapter geleend, omdat de stekker van mijn laptopje niet in onze adapters past (ja, zucht).... Helaas waren ze bij het uitchecken dit niet vergeten en moest ik hem teruggeven. Het was echt zo'n oud ding die een toerist een keer vergeten is denken we, maarja.... Ergens onderweg maar op zoek naar een andere dus. De laptop is nu wel weer even helemaal opgeladen.
De overtocht met de ferry was gelukkig over rustig water, alleen was het uitzicht wat mistig. Een half uurtje later waren we aan de overkant en reden we richting Olympic. Onderweg knipperden er al lichten bij de borden met roadconditions, de bedoeling is dat je dan afstemt op een kanaal op AM. We konden niet helemaal goed horen wat er aan de hand was, maar ergens was 16 minuten vertraging. Dit bleek dus bij de Hood Canal Bridge te zijn, onze enige weg richting Olympic. De brug ging kennelijk niet helemaal dicht, dus dat werd wachten.... Gelukkig duurde het niet al te lang en gingen we weer onderweg. Grappig is dat mensen in de file aan ons vroegen wat er aan de hand was!
We besloten om naar Port Townsend te rijden, volgens de Amerikanen de Coolest Small Town van de USA. De weg was schitterend en soms maakten we even een kleine detour door een doodlopende wijk. Volgens het bordje boven de brievenbussen is het een 'speeltuin voor volwassenen', maar wat wij zagen waren alleen maar bejaarden! Ik hou deze keer mijn ingekleurde fantasie maar voor me.......
Richting het westen reden we bij Sequim naar de Dungeness Spit, een landtong met aan het einde een vuurtoren. Een schitterend gebied met watervogels en heel in de verte dus de vuurtoren. Gelukkig heeft mijn fototoestel 30x zoom, lol!
In Port Angeles hebben we de jaarpas voor de Nationale Parken gekocht en natuurlijk de parkkaart. We besloten om in dit gebied maar niet de Hurricain Ridge of de Deer Mountain Ridge te rijden, omdat de bergen ook vandaag verdwenen in dikke wolken met regen. We zijn langs de Elwha rivier gaan rijden en kwamen onderweg de Madison Falls tegen, een leuk watervalletje. De bomen hier zijn al helemaal begroeid met mos, echt prachtig!
Verderop langs deze weg lag een dam. Ja, LAG.... in 1910 zijn ze begonnen met een dam te bouwen in de Elwha Rivier en in 1912 was die klaar. Om vervolgens 100 jaar later in 2012 afgebroken te worden. In 2014 was de dam weg en kon de rivier weer vrij stromen. De reden hiervoor was het puin en boomstammen wat de rivier vanuit de bergen meevoert en dus nu niet ophoopt, en de stand van de zalm en forel in de rivier.
De overige uitzichten en mooie routes bewaren we voor morgen. het noordelijke gedeelte van Olympic is het droogst van heel Washington (al zouden we dat niet zeggen......). In Port Angeles regent het 'maar' 40 cm per jaar, in het westen bij Forks regent het 400 cm per jaar! En laten wij daar nu 3 nachten zitten! De vooruitzichten worden beter, dus we bewaren het regenwoud voor overmorgen.
In de Misty Valley Inn werden we begroet door een hele aardige en grappige dame. De B&B ziet er prachtig uit met een schitterend uitzicht en onze kamer heeft een eigen balkon met datzelfde prachtige uitzicht. Dat wordt 's ochtends de gordijnen open gooien en genieten! Morgen worden we gewekt met een potje koffie voor de deur, dat is toch heerlijk wakker worden!
En dan gaan we zien wat de dag brengt......
North Cascades zonder bergen
Afstand: 350 km / hotel: Best Western Edmonds Harbour Inn
Vanochtend hebben we uitgebreid ontbeten in de B&B, een buffet. Het zag er erg somber uit buiten, dus zijn we op ons gemak onderweg gegaan. We hebben eerst Winthrop eens rondgereden. Dit stadje heeft het idee van Leavenworth overgenomen en het stadje omgetoverd tot westernstadje. Op zich leuk om te zien, al was alles nog dicht.
De SR20 was nu open en we konden ons 'rondje' dus afmaken en door North Cascades NP rijden. We waren allang blij dat we niet dezelfde weg terug moesten rijden. Maar aan de andere kant..... Misschien was dat wel droger!
1 ding mag gezegd worden: we hebben dikke pech met het weer! De bergen waar we doorheen reden waren bijna niet te zien. We zagen alleen donkere wolken en wolken die tegen de bergen aan hingen. Sinds eergisteren tijd regent het hier en is het kouder dan normaal. Niet echt leuk voor ons, wel voor de inwoners van Washington State. We hebben dus niet echt rond gelopen en hebben de meeste foto's gemaakt vanuit de auto. We hebben niet eens 1 eekhoorntje gespot, gewoon niks! Echt zonde....
Lange tijd leek het er op dat we ook de enige toerist waren op deze route, want ja.... Wie gaat nu met dit weer onderweg door de bergen.Maar de uitzichten die we tegenkwamen waren wel echt prachtig! Je kon bij Washington Overlook echt mooi wandelen.
Ross Lake is schitterend met zijn blauwgroene kleur en gelegen tussen de bergen. Diablo Dam is ook prachtig om te zien!
En met zoveel regen ontstonden langs de weg ook wat watervallen.
Maar toen: lunch.... Ja, daar moesten we wel een stukje voor rijden! Al heb je in de wat drukker bevolkte gebieden op elke hoek een vreetschuur; (gelukkig) zijn die in een natuurgebied niet te vinden. Uiteindelijk, randje stad, vonden we een supermarkt waar we een broodje warme gebraden kip hebben gegeten.
Onderweg naar het hotel hadden we nog steeds geen stukje blauwe lucht gezien en is het niet gestopt met regenen. In Edmonds was het uiteindelijk droog en blijkt ook nog eens een leuk plaatsje te zijn, om de hoek van de ferry waar we morgen bij meegaan. Het hotel is weer schoon en netjes en eigenlijk zijn we het zo zat dat we lekker op de kamer blijven en maar weer naar het journaal kijken en de weersvooruitzichten....... Maar ik vrees.......
Boeing en branden
Afstand: 370 km / Chewuch Inn
We werden om 04:30 uur al wakker, lang leve de jetlag! Het hotel was heerlijk, met grote kamers met een keukentje en een heerlijk ontbijt. Op het programma stond een bezoek aan de Boeing-fabriek
.
Wiki-weetjes: er werken zo'n 40.000 mensen bij Boeing in Everett en ze hebben er een eigen micro-economie. De productie van een Boeing 747 (de grootste) duurt 107 dagen. De hal heeft het grootste volume van de wereld en het kan er binnen regenen! Toen wij er waren rolde er net een 787 Dreamliner van de KLM van de band, volgens de romp-tekst was het de 34ste!
Daarna gingen we op weg naar onze bestemming Winthrop, aan de andere kant van de North Cascades. Alleen werd er gewaarschuwd dat de SR20 was afgesloten ivm bosbranden, maar dat de weg rond middaguur waarschijnlijk open zou gaan. Dus de gok genomen en richting de SR20 gereden, de scenic route noordelijk van de Cascades. Helaas zagen we na een uur een bord met de waarschuwing dat de weg dicht was. Ook een chagrijnige state patrol (die stond te laseren) zei dat de weg dicht was. Wat een eng mannetje trouwens met zo'n krullend snorretje alsof ie nog in de Burgeroorlog had gevochten. Zucht, terug dus en over de US2 onderlangs dan maar richting Winthrop. De route zelf is geen straf, wat een schitterende weg door de bergen en langs een woest stromende rivier! Helaas regende het zo hard dat we van deze pracht weinig hebben kunnen genieten.
We kwamen door het plaatsje Leavenworth, ook wel klein Zwitserland. Dit dorpje wilde de eigen economie wat opkrikken en veranderde het plaatsje in een Bavarian Village. Zelfs de straatnamen waren in het Duits!
Uiteindelijk reden we de bergen uit en een heuvelachtig landschap trok voorbij wat ook behoorlijk wat branden te verduren heeft gehad. Er stonden verkoolde hekjes langs de weg en verbrande bomen die toch weer gingen bloeien. We zagen veel wijnerijen in deze heuvels, we zagen ook veel bandensporen die ineens de weg afliepen! Je zou deze gegevens dus kunnen combineren, lol!
In de buurt van het plaatsje Twisp zagen we ineens een blushelikopter laag overkomen en voor ons dalen. Door de bocht zagen we dat de helikopter water opzoog uit de rivier en weer terug vloog richting de branden die toch redelijk dichtbij zijn! Wel een mooi gezicht zo voor je neus!
Overal hangt trouwens de vlag halfstok in deze regio in verband met de dood van 3 jonge brandweermannen. Het is dus best heftig daar in de bergen! Op sommige momenten rook Steve ook de brandlucht!
Eindelijk kwamen we in Winthrop.... Dit plaatsje is omgebouwd tot westernstadje en ziet er leuk uit. Onze cabin ligt heerlijk rustig en de ontvangst was erg vriendelijk. Het is een B&B, dus erg persoonlijk en onze voorkeur.
De dame wist ons alleen wel te vertellen dat de SR20 vanaf het middaguur wel open was gesteld..... Dat is dan even een zenn-momentje en had ons 2 uur kunnen schelen...... Afijn morgen rijden we dus wel over de SR20, terug naar Seattle. Hebben we toch het 'rondje' kunnen doen. Maar van je collega's moet je het maar hebben dus.... NOT.
In de cabin zagen we op TV het natuurgeweld wat behoorlijk aan de gang is in deze regio! De storm van zaterdag heeft toch levens gekost en veel verwoesting aangericht. Ze hadden de plotseling opkomende storm kennelijk niet verwacht! Alle wegen zijn wel weer open.
Oh, en in de buurt van Hawaii is ook een tropisch stormpje bezig.... Wordt het weer zó'n vakantie?!
Sleepless in Seattle
afstand: directe route 60 km / hotel: Best Western Navigator Inn
Wat later dan normaal hier onze ervaringen van de eerste dag in de USA. Er zijn wat verbindingsproblemen geweest en dan is er niets meer irritant dan te ontdekken dat je hele verhaal niet is opgeslagen, grrr.....
Onze vlucht met Delta in een A330 ging weer gladjes met fantastische uitzichten op Groenland en Canada. De GoPro werd flink getest en had een first-class uitzicht. Zeker toen we boven de North Cascades kwamen ten oosten van Seattle, wat een prachtig gezicht vanaf 10 km hoogte! Morgen zien we ze vanaf 1 m hoogte...
De Douane was weer een uitdaging, onze eerste ervaring met een selfscan-service. Hilariteit alom! Paspoort scannen, rechtervingers scannen, pasfoto maken..... Maar waarom moet ik toch zo bukken om goed in beeld te komen? Pfffff, wat een gekluns. Steve ging na mij, zette doodleuk de camera wat hoger om de foto te laten maken.... Whahahaha, wat een blonde actie van mij weer! Het resultaat was om je lachen dus in te houden bij de Douanier!
Bij de autoverhuur ging alles gladjes: geen extra bestuurder, geen extra verzekering en nee.... Deze SUV is echt groot genoeg voor ons twee.... Het resultaat: een mooie donkergrijze KIA Sportage. Wordt fijn rijden de komende 18 dagen.
On tour! We reden dwars door Seattle Centre om een blik te gaan werpen op de beroemde Space Needle. En toen wisten we het zeker: wij zijn geen stedentrippers! Man, wat een drukte! Bij de Space Needle was nergens een fatsoenlijke parkeerplek te vinden (oh ja, het was zaterdag..... zucht) dus hebben we de auto in een rustige straat 'even' aan de kant gezet om de nodige plaatjes te schieten. Check, meteen de flitstoerist uitgehangen... Lol!
Hierna wilden we richting het hotel in Everett, maar wat was er toch gebeurd hier in Seattle? Overal lagen boomtakken en andere rotzooi op de weg, mensen die bezig waren op de daken van hun huizen, verkeerslichten die het niet deden.... Zijn wij een storm misgelopen? Dat bleek dus. Het waaide nog steeds wel stevig, maar de temperatuur was goed en het was droog
.
Onderweg hebben we de eeerste Amerikaanse supermarkt weer bezocht en oh ja; van die schappen raak je bijna in de stress! En nu weet ik niet hoe het met de mensen in de staat Washington is gesteld, maar in deze supermarkt ga je bijna denken dat iedereen toch zwaar verslaafd is aan de alcohol! Er was een aparte sectie met bier, wijn en sterke drank wat de halve supermarkt vulde!!
Met een alternatieve route en iets meer kilometers zijn we eindelijk bij het hotel. Deze route hadden we zeker niet kunnen rijden zonder onze navigatie op de telefoon, dus ik promoot hem nog maar een keer: CoPilot. Het was inmiddels al 19:00 uur en de luiken gingen toen echt wel dicht. Dat maakt dat je dus om 04:30 uur de volgende ochtend wakker wordt en dus je reisverhalen van dag 1 (opnieuw) zit te tikken.......
Hoe heette die film ook alweer........ Ah, Sleepless in Seattle...
