De dag begon met een ontzettend dikke mist. Daar ging onze oceanview vanuit de kamer (lol)... We zijn maar eens uitgebreid gaan ontbijten bij Denny's iets verderop en alvast maar gekeken naar onze
mogelijke eindbestemming. Ons doel was Santa Cruz.
Highway 1 liep weer fantastisch bochtig door het landschap (uch).
We stonden even aan de kant toen ik ineens een hertje zag. Ze stond gewoon stijf stil door ons denk ik, maar iets later kwam er beweging in en stak ze ineens de weg over. En er kwam net een auto
aan!! Pfiew, dat ging net goed. Een tweede hertje kwam er ineens ook achteraan. Maar ze kwamen veilig aan de overkant.
Ineens zie je dan overal wildlife om je heen. Tja, iets anders zagen we toch niet door die mist....
Er woeden in de achterlanden ter hoogte van onze route enorme bosbranden. We hadden dan ook het idee dat de lucht verzadigd was met die vieze rook van de branden in combinatie met de zeemist. We
zagen opeens ook even asdeeltjes naar beneden komen! Snel naar het zuiden dan maar! Daar werd het zicht ook iets beter.
We hebben onderweg nog veel lol gehad over de naam van de plaats Gualala..... En ja, het staat echt op de kaart! Ik heb me ook nog rot gezocht naar Bowling Ball Beach, maar ik denk dat de ballen
van het strand af waren gerold, want we hebben weinig ballen gezien, hahahah.
Ineens zagen we schaduw tevoorschijn komen op de weg!!!! De ZON! Helaas van korte duur... we kwamen bij San Francisco, de stad die eeuwig in de mist ligt.
En ja, zo ook vandaag..... We hadden vanaf de noordkant nog wel zicht op de eerste pilaar van de Golden Gate Bridge, maar dat was het dan ook. Later bleek dat dit nog het beste zicht was, want de
zuidkant zat echt potdicht.
We zijn wel direct de stad uitgereden. Ten eerste hebben we de stad 5 jaar geleden al bezocht en met deze mist is er echt niks aan. Je hoort af en aan de misthoorns van de schepen.
Uit de stad, verder over de Highway 1, herkenden we eigenlijk de weg niet. Het asfalt leek ook nieuw en nu reden we door een tunnel. Maar later ging het over in de oude weg en kwamen de
herinneringen weer boven. Grappig is dat. We zagen wel 'wolken' van Pelikanen langs de kust vliegen, echt enorm veel!
We hebben ons doel bereikt: Santa Cruz! Bij de Quality Inn hebben we een heerlijke kamer gevonden en we hadden echt trek in een goede steak. Dus op zoek en bij de Hindquarter Bar & Grill, nog
geen kilometer van het hotel vandaan, hebben we echt een fantastische steak gegeten! Daarna nog in de sportsbar de finale van de US Open tennis gegeken en een American Football wedstrijd tussen de
NY Giants en de Dallas Cowboys. Heerlijk......
Nadat we
afscheid hebben genomen van Curt en zijn hele lieve hond Molly zijn we via de Howland Hill Road terug gereden naar de 'bewoonde wereld'. En kon ik wederom genieten van deze werkelijk prachtige weg,
slingerend om de gigantische Redwoods heen! Zowaar ook nog wat Elks gespot!
De Newton B Drury Scenic Parkway was nu afgesloten, jammer want we konden nu niet meer op zoek naar de Tunnel Log. De 101 is een prachtige weg richting het zuiden en voerde ons door het plaatsje
Eureka.
Ik had al over Eureka gelezen dat er prachtige Victoriaanse huizen staan, ook van de grootste houtmagnaat hier in de regio met allemaal torentjes: Carson Mansion. Het meest gefotografeerde
Victoriaanse huis in de USA.
We kwamen via een omweg over de 255 aangereden over een brug en zagen kraampjes en bedrijvigheid langs het water. Toen we er gingen kijken, was er net een demonstratie van de kustwacht, wel even
leuk om te zien!
De bedrijvigheid had denken we te maken met de homoscene, want we zagen overal regenboogvlaggen en wat raar uitgedoste mensen.
En dit tussen de zwervers en ander gespuis, want dat liep er ook veel rond. We zagen zelfs een man zijn ontzettend dode gras maaien, lol! Nee, Eureka vonden we niet zo 'eureka'.....
Verder over de101 kwamen we de Avenueof the Giants tegen, een Scenic Byway door de Redwood bossen. Ook deze weg was echt prachtig! We hebben midden tussen deze Redwoods zitten lunchen en genoten
van de stilte en die grootsheid om ons heen. Je nek zou er bijna van verkrampen!
Hier was er ook een Tunnel Tree, maar daar vragen ze $5 om er doorheen te mogen rijden. Ze hebben gewoon het hart uit deze gigantische boom gezaagd, vreselijk. Nee, wij zijn hard doorgereden!
We kwamen ook een One Log House tegen, wel erg grappig om te zien. Je kunt dus gewoon in 1 boomstam je slaapkamer, woonkamer en keuken hebben!
Er waren veel winkeltjes onderweg met allemaal snuisterijen en veel houtsnijwerk. Sommige houten beelden waren echt knap gemaakt. In de bergen tikten we trouwens de 95 graden Fahrenheit aan,
omgerekend 35 graden Celsius.
En ineens was daar het allerbegin van de Highway 1: de Shoreline Highway! Deze weg zullen we volgen tot onze eindbestemming Los Angeles.
Maar..... Tot aan de kust kon deze weg beter de 10.000 bochtenweg heten, goeiedag!
Steve was even Max Verstappen en racete echt door de bochten heen (vind ie leuk)... Nu is foto's maken vanuit een rijdende auto al een uitdaging.... Nu begon ik er echt niet aan. Moest me gewoon
focussen op de weg om niet zeeziek te worden! (toch een foto kunnen scoren.....)
Curt wist ons te verzekeren dat we nog wel een hotelkamer konden krijgen langs de kust, want het vakantieseizoen is echt al voorbij in Amerika. Maarrrrr, niet op een zaterdag!
In Fort Bragg aangekomen was het al16:00 uuren we vonden het wel genoeg (bochtig) voor vandaag. Maar overal zagen we bordjes met No Vacancy..... Zucht.
Uiteindelijk bij de Ebb Tide Lodge hadden ze nog wel kamers. Of we eerst wilden kijken? Ja, laten we dat maar doen. Ach, de kamer is schoon, we hebben WiFi en we hebben zeezicht (!).
We zien
dat er een nasleep van orkaan Linda voor de kust van San Francisco langs gaat, met regen en lage temperaturen. Hopelijk gaat Linda snel voorbij, want morgen rijden we door San Francisco heen! Wel
over de Golden Gate Bridge. En dat uitzicht gaat ons toch hopelijk wel gegund worden?!
Het verslag van vandaag hoeft niet lang te worden. We waren namelijk vaak met stomheid geslagen door alles wat we zagen!
We hebben eerst heel gezellig ontbeten met Curt, de eigenaar van deze heerlijke B&B. Ligt trouwens echt supermooi naast de Smith River en eigenlijk midden in de bossen.
We besloten om eerst helemaal naar de zuidelijke rand van de Redwoods te rijden, omdat de zeemist weer dik over de weg lag.
Onze eerste stop was Gold Bluffs Beach en aan het einde van deze weg was Fern Canyon.
Het is een State Park, maar toch hoefden we niet te betalen omdat we de Nationale Parkpas hadden, mooi meegenomen dus.
Het strand hebben we trouwens maar overgeslagen, die konden we trouwens toch niet ontwaren door de mist...... Fern Canyon was wel prachtig! Stijle rotswanden compleet begroeid met varens en een
stromend water wat er doorheen loopt en wat wij met houten planken elke keer overstaken, steeds dieper de canyon in. Uiteindelijk gingen we maar niet verder, want grote boomstammen blokkeerden de
weg.
Opvallend was wel dat de varens en bomen langs de kant van de weg zo ontzettend stoffig waren. Zo droog is het hier! Het gaf wel een hele aparte (stoffige) sfeer.....
Terug richting het noorden zijn we over de Newton & Drury Parkway gereden, die evenwijdig loopt aan de 101. Maar aan deze weg beginnen de trails en zijn er uitkijkpunten. Alleen zijn die helaas
slecht aangegeven, en we vonden met enige moeite de grootste Redwood van het gebied (lol!). Wat een boom..... geweldig! Ik was echt onder de indruk.
Ook leuk is dat je al een tijd klaar staat voor een foto, maar dat een kind van 1 jaar het nodig vond om een kwartier lang doodleuk te blijven dralen direct voor de boom, en dat papa en mama geen
aanstalten maakten om dat kind weg te halen (zucht).
Vlakbij was de Corkscrew Tree, een boom waarvan de stam om zijn eigen as is gedraaid. Geweldig om te zien!
De Tunnel Log hebben we gemist, we hebben het bordje echt niet kunnen vinden, dus morgen weer een kans.
Weer een stukje naar het noorden zijn we richting High Bluff Overlook gereden, Klamath Beach. Maar helaas, ook hier dikke zeemist, dus geen uitzicht.
Als laatste zijn we over de Howland Hill Road gereden richting onze B&B. Deze weg was ronduit ge-wel-dig!! Ik was om elke bocht weer totaal onder de indruk van deze prachtige hoge en eeuwenoude
bomen!
We hebben een korte wandeling gemaakt in Stout Grove, een prachtig stukje bos.
Daarna moesten we eigenlijk alleen nog maar de bocht om, een brug over, maar ze waren er aan het werk. Vertelden ze doodleuk dat ze de weg voor 3 kwartier afsloten!!! Pfff..... we besloten maar om
te wachten, altijd beter dan helemaal terug te rijden. Gelukkig konden we na een half uur doorrijden.
We hebben net weer een heerlijke BBQ gehouden en zitten nu met muziek gezellig op onze eigen veranda. Er vliegt hier van alles rond, ook een insect met 4 vleugels. Het zijn net kleine elfjes, past
wel bij deze omgeving! De Bed & Bread Hiouchi is trouwens echt een aanrader!!
Morgen kijken we waar we stranden, maar we hopen wel dat die zeemist eens wegtrekt.......
De Oregon Coast is echt prachtig! Althans, dat denken we van sommige stukken.... Wel eens gehoord van de zeemist in San Francisco die een complete brug kan laten verdwijnen? Nou, die zeemist kan
een hele kustlijn laten verdwijnen, lol! We zagen al een band 'rook' hangen langs de kust. Anders kan ik het niet omschrijven, het is vies van kleur en het hangt laag en waait hard langs de kust.
Helaas ontneemt het ook het uitzicht....
Bij de Oregon Dunes Overlook bleef er dus weinig van die 'overlook' over.... Maar gelukkig hebben we in Nederland ook duinen!
In Coos Bay hebben we nog gezocht naar de koelkastmagneet en uiteindelijk in een megagrote Walmarkt hebben we die gevonden! Dat was trouwens wel knap, want in deze echt supergrote winkel hadden ze
wel 5 (!) magneetjes hangen ergens onderin bij een kassa, hahah....Wel op tijd de magneet gescoord, want vandaag rijden we Californië binnen.
Bij Cape Blanco hebben we geprobeerd een glimp op te vangen van de kust, maar helaas. We zagen amper de vuurtoren, die wel echt prachtig was.
Verderop was er een uitkijkpunt bij Natural Bridges. Die zagen we gelukkig wel. Mooi hoor!
Je kan langs deze kust overal wel stoppen om van het uitzicht te genieten (als er geen mist hangt), want het is overal prachtig!
Bij Hiouchi hadden we onze B&B snel gevonden, dankzij de uitleg die we nog hadden gekregen in de mail van de eigenaar. Het huis ligt prachtig langs de Smith River en erg afgelegen. De hele
benedenverdieping is voor ons en naast ons appartement staat een jacuzzi met een geweldig uitzicht!
De eigenaar is echt super aardig en wil in alles ons op ons gemak stellen.
Nu zitten we heerlijk te BBQ-en met de citronella-kaarsen en een ventilator naast ons voor de vele muggen!
De cabin in de Union Creek Resort viel tegen, slecht geslapen en het toilet spoelde niet door (iiiieeeeuw)..... We vingen pas de wifi op de parkeerplaats tegenover de cabins, dus we hebben daar nog
even gestaan.
Daarna zijn we via de Umpqua Scenic Drive gereden, weer een prachtige route door het zo ontzettend mooie Oregon (die mijn hart echt heeft gestolen)....
Maar het uitzicht werd mistiger en mistiger en we roken (ja, zelfs ik!) een hele sterke brandlucht. Kennelijk was er heel vlakbij nog een behoorlijke bosbrand gaande, we hadden ontzettend slecht
zicht! Maar het gaf wel weer ontzettend mooie en bijna mystieke plaatjes!
Het uitzicht op Mount Thielsen bleef beperkt tot dit plaatje:
Ondrweg kwamen we wel weer echt fantastische watervallen tegen. De eerste was Clearwater Falls, een waterval die ik bijna wilde overslaan. Gelukkig luistert Steve niet altijd naar mij, lol. Deze
waterval viel echt prachtig gesluierd over groene bemoste rotsen. En met het zonnetje door de bomen heen, was het net een waterval uit een sprookjesboek!
Hierna gingen we op zoeken naar de Toketee Falls. We moesten hiervoor weer een korte trail lopen, maar wel eentje met veel trappen en hoogteverschil.
Maar de waterval was echt zo de moeite waard !!
Aan het begin van deze trail lag trouwens een enorme grotehouten pijp. Door deze pijp liep met grote kracht water, dat zagen we ook aan de vele straaltjes water die uit de pijp spoten.
Verder over deze Scenic Byway reden we
langs de rivier de Umpqua die steeds breder werd. Dit gaf echt wel enorme mooie uitzichten onderweg!
In Florence zijn we een hotel op gaan zoeken die in het couponnenboekje staat. Dit werd dus de Le Chateau Inn. Goed hotelletje met een bed, zwembad en wifi. Ideaal voor een nachtje.....
We zijn aan de overkant gaan eten in Ixtapa Mexican Restaurant. Heerlijke Fajitas en vergeet vooral de tequila niet!!!!
Vandaag helaas even geen foto's bij het verhaal, want de WiFi is erg zwak. (inmiddesl zijn de foto's nu toegevoegd) We zitten ook midden in de bossen! Hoe mooi Oregon is, laat ik later zien als het
internet wat stabieler is,
We konden vanuit Prineville de Highway 97 pakken richting het zuiden, maar dat vinden wij saai.... We pakken liever wat alternatieve routes. Deze alternatieve route bleek toevallig toch een Oregon
Scenic Byway te zijn, door de bossen. Overal waren kampeerterreinen en de weg was gelukkig goed (op de kaart staat de weg niet-geasfalteerd)......
Maar het was wel net een game! Hoe ontwijk je al het wildlife wat hier oversteekt! Heel veel chipmuncks die massaal oversteken en ook vogels die achter de insecten aangaan en dus voor de auto langs
schieten. Helaas konden we 1 vogel niet ontwijken, maar met deze als enige slachtoffer viel het nog mee! Verderop was de hele boel een keer afgefikt....
Bij een prachtig meer hebben we een hele mooie plek gevonden om te lunchen, het lukt ons toch elke keer weer, lol.
Omdat de weg daarna toch weer gravel werd, zijn we teruggereden naar de 97. Deze weg was echt bizar! We konden minimaal 15 mile ver kijken en dan nog liep de weg kaarsrecht!
Daarna zijn we richting Crater Lake NP gereden, via de noordingang. Daar hadden we uiteindelijk wel geluk mee, want ook hier zijn er heel veel brandhaarden in de bossen in de buurt!
Crater Lake is prachtig en we hebben deze half rond gereden.
Union Creek Resort ligt prachtig in de bossen! We zijn nog even wezen kijken bij een rivier met een natuurlijke brug. De rivier loopt feitelijk door een stuk lavasteen om daarna met kracht weer
verder te stromen, prachtig!
Vandaag combineer ik met het reisverslag van morgen.... Waarom? Omdat het vandaag echt de slechtste dag was tot nu toe. We hebben alleen maar wolken gezien, die zelfs tot aan de grond hingen! En de
ruitenwissers hebben niet stil gestaan......
Nadat we gisteravond nog een heerlijke avond hebben gehad in de loft, compleet met een invasie van wasberen en een prachtige sterrenhemel, zijn we vanochtend vertrokken richting het zuiden (in de
hoop op beter weer).
Het mocht niet zo zijn.... Mnt St. Helens, de vulkaan die in 1980 zijwaarts is uitgebarsten en heel veel slachtoffers heeft gemaakt, lag zo dik verpakt in het wolkendek, dat we echt niets hebben
gezien van die hele vulkaan niet. We hebben de 16 mile gereden richting de top, maar helaas. We hebben bordjes gelezen bij uitkijkpunten en de plaatjes erbij gekeken om toch nog een indruk te
krijgen van wat je normaal dus kon zien. Hier wat foto's om te laten zien wat wij zagen.... De verwoesting zagen we wel, maakte ook indruk, maar uiteindelijk overwon het baalmoment.....
Oh ja.... en dit had het uitzicht dus moeten zijn (met dank aan iemand die wel goed weer had)
Nu zitten we op de kamer in een druilerig stadje aan de Columbia River. Het hotel ligt in historic downtown Camas aan een mooie straat vol bomen. Voor nu kijken we naar de dag van morgen wat het
weer doet, anders gaan we de route echt aanpassen, want hier worden we een beetje triest van.
Vanochtend stonden we op met wederom dikke mist. Hotel Camas had wel een heerlijk ontbijt, compleet met quiche, heerlijk! We zijn vroeg op pad gegaan, want dit zou de langste rijdag worden.
We begonnen onze rit langs de Columbia River, over de historische route die ons langs de meest prachtige watervallen bracht! De eerste waterval was vanaf de weg al geweldig om te zien. Ik dacht dat
dit de beroemde Multnomah was, en volgens een kleind bordje was er een trail van een halve mile. Afijn, na echt al zeker een mile gelopen te hebben over een eigenlijk niet echt begaanbaar modderig
en glad pad die evenwijdig langs de weg liep, besloten we terug te gaan want dit ging hem echt niet worden.
Terug bij de parkeerplaats bleken we voor de Wahkeena Falls te staan, lol! Kwestie van een enorm bord lezen die er recht voor stond. Mooi was ie wel, en we kwamen er door via de andere kant een
kort pad naar boven te lopen (zucht). De waterval valt 73 meter naar beneden.
Een halve mile (!) verderop was dan de big one! Multnomah Falls..... Wat ene prachtige waterval, bestaat uit twee delen en het water valt eerst 165 meter en dan nog eens 21 meter naar beneden.
Nog een attractie langs de rivier was de Bridge of the Gods, gebouwd in 1926 en bestaat uit staal. Alle attracties hier hebben trouwens prachtige indianen-legendes..... Helaas te lang om te
vertellen.
Bij het plaatsje Biggs zijn we het binnenland ingereden. En wat een verschil van landschap ineens! Zaten we eerst nog in de bossen en langs een prachtige rivier, reden we ineens in een verlaten
landschap met kale heuvels en verdord gras. We zagen wel de temperatuur oplopen van 12 graden (wat we gemiddeld de laatste dagen gehad hebben) naar 26,5 graden (zoals wij het het liefste
hebben)..... En: de ZON!
Ja, uiteindelijk werd het een geweldige dag met volop zon en warmte.....
We reden over een weg die ze Journey through Time noemen, de Oregon Scenic Byway. Via deze route waan je jezelf in het Wilde Westen en kon je je heel goed verbeelden hoe de huifkarren door het
landschap hebben gereden.
Bij het plaatsje Grass Vally in the middle of nowhere hebben we geluncht. We hoorden ineens harde countrymuziek bij een huis vandaan komen, dus het werd nog gezellig ook, hahaha.
Onderweg zagen we drie bergens met besneeuwde toppen, waarvan 1 de bekendste is: Mount Hood. Gelukkig zagen we deze wel met de sneeuw (al was het ver weg).
Het plaatsje Shaniko is een bekende ghost town in Oregon, er wonen nog wel een paar mensen. Prachtig die oude kerk, hoefsmit, de kroeg en de bank. Zelfs de kar voor de gevangenen stond er nog.
Bij Clarno was het landschap echt zo mooi, hier waren pallisades te zien.
Tussen het plaatsje Fossil en Mitchell zagen we ineens echt veel doodgereden dieren op de weg liggen, het viel echt gewoon op! Het was dus met recht een Road to Kill! We zagen dode herten, een
stinkdier met jong, een slang, zelf hebben we per ongeluk een eekhoorn doodgereden (sorry!), maar het Steve dan wel weer een duif gered...... Die lag versuft midden op de weg, dus die heeft hij in
de berm gelegd.
Om een bocht stak er voor onze auto ook ineens een hert over, we schrokken ons rot! De tweede wilde er achteraan springen, maar schrok van onze auto en sprong gelukkig weer terug. Pfiew, dat ging
net goed !
Bij de Painted Hills hebben we nog genoten van dit bizarre landschap en zijn we uiteindelijk in Prineville beland.
Op goed geluk zijn we de Best Western binnen gestapt en liggen we nu tevreden op een heerlijk bed.
Deze dag maakte gelukkig de dag van gisteren goed! En het ziet er naar uit dat we nu toch echt het slechte weer achter ons laten.
Opvllend aan de Staat Oregon: ontzettende verschillen in landschap in een uur tijd, de ZON en tanken aan de pomp moet gebeuren door een pompbediende..... Lol.
Vandaag waren we letterlijk en figuurlijk in de wolken bij Mount Rainier NP..... De vooruitzichten waren gisteren nog goed, maar toch was het helemaal dicht getrokken vandaag met bewolking.
In ieder geval was het wel heerlijk wakker worden met een kopje koffie in bed in onze loft. Heerlijke hut!
Het Nationaal Park is hier 3 mile vandaan, dus we waren er zo.... Nog niet druk zo te zien, dus reden we heerlijk over de kronkelige weg langs de bergflanken door een prachtig oeroud bos. Het is
hier nog mooier dan in Olympic!
Maarrrr, we kwamen er achter dat we wel ernstig moesten tanken.... Dus de kaart erbij gepakt en naar het dichtstbijzijnde plaatsje gereden, dat werd Packwood.
Maar wat was het daar druk! We zagen bordjes met parkeren $4 en een hele colonne auto's door die ene straat wat volgens ons heel Packwood moet voorstellen. We zagen heel die straat ook vol staan
met kraampjes, het leek wel of we weer in een soort Oktoberfest terecht kwamen! We zijn er niet wezen kijken, want we wilden die grote berg bezichtigen..... Gelukkig had Packwood wel een Shell en
met een volle tank reden we terug naar Mount Rainier.
Helaas trok het helemaal dicht in de bergen en valleien, zodat we niet echt iets hebben kunnen zien van het mooie uitzicht. De weg zelf was al wel schitterend.
We hadden wat korte wandelingen op de planning, maar door het Labor Day weekend was het zo stikdruk op de route, dat het lopen vanaf je parkeerplek naar het begin van de trail al een trail op zich
was! Daarbij begon het te regenen, dus hebben we afgezien van de wandelingen.
Maar met een mooi uitzicht op een dal hebben we geluncht met heerlijke broodjes zelfgemaakte eiersalade..... Zo lekker.....
We waren vroeg terug in onze loft en hebben het weer in de gaten gehouden. Maar wat in Ashford mooi weer is, hoeft in de bergen natuurlijk niet zo te zijn. Helaas bleef het zwaar bewolkt, dus zijn
we in de loft gebleven. Heerlijk even Netflixen, surfen en nog even bubbelen!
We hebben nog wel twee spelende racoons gespot vlakbij! Super cute......
